Różaniec

   Świt obudził Irenę stukaniem szpitalnych klapek, rozmowami zmieniających  się pielęgniarek, wsuniętym pod pachę termometrem. 

  Chciała podnieść się na łóżku ale  dotkliwy ból nie pozwolił jej na większy ruch. Przymknęła  oczy czując  pod powiekami łzy. Jak na filmowej kliszy przesunął jej się przed oczami wczorajszy dzień. Lucjana już od rana nosiło. Był na potwornym kacu a w domu nie było ani kropelki wódki. Łaził więc po mieszkaniu trzaskając drzwiami i przesuwając krzesłami.  Wszystko go drażniło, szczególnie różaniec Bożymirskiej. Staruszka nastawiła radio na cały regulator i słowa modlitwy wdzierały się przez ścianę do ich mieszkania głośną kaskadą. Lucjan zaczął walić więc w ścianę pięściami jak oszalały. Od śmierci Pawełka wszystko  co związane było z Panem Bogiem wyzwalało w nim jakąś niesamowitą  nienawiść i agresję. Dziś objawiała się ona mocniej niż zazwyczaj.

-W końcu rozwalę jej to cholerne radio - krzyknął do Ireny i wymachując  groźnie rękami wybiegł na klatkę schodową. Irena przestraszyła się, wybiegła za mężem, ale on odepchnął ją i wtedy   straciła równowagę lecąc w dół po  betonowych  schodach. Krzyknęła z bólu, gdy gdzieś po drodze uderzyła głową o kant stopnia.

-Niech pan wezwie pogotowie! –usłyszała jeszcze wołanie  Bożymirskiej i ogarnęła ją ciemność.

A teraz leżała na szpitalnym łóżku cała obolała, samotna i nieszczęśliwa. Nagle poczuła, że ktoś głaszcze ją   po włosach. Otworzyła oczy.

- Dobrze się czujesz kochana? – Bożymirska przyglądała się jej z troska w oczach – wracam właśnie z kościoła i pomyślałam sobie, że cię odwiedzę, zdrowaśkę z tobą odmówię. 

Irena uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością. Sięgnęła po ukryty na piersiach  różaniec. Po tamtym tragicznym dniu, gdy synek utopił się w jeziorze nie rozstawała się z nim nigdy. Była wtedy bardzo zrozpaczona, wciąż płakała po  stracie Pawełka , a jednak nie poddała się tak jak Lucjan. I to dzięki Bożymirskiej właśnie, do której wpadała po kryjomu przez mężem na rozmowę, modlitwę, zwierzenia. Wiara w Jezusa i Maryję pozwalała jej każdego dnia godzić się na Boża wolę.

- Wierzę w jednego Boga .. – zaczęła powtarzać za Bożymirską.

- Irena, nie rozumiem co ona tu robi i dlaczego ty się z nią modlisz ! – nagle usłyszała nad sobą pełen gniewu głos męża

Skuliła się w sobie, zesztywniała. Staruszka podniosła się i z pośpiechem opuściła salę mijając się w drzwiach z lekarzem.

- Jednak się pani nie myliła – powiedział  doktor – wyniki badań wskazują, że to początek ciąży. Myślę  że nic jej nie zagraża.

Irena zadrżała ze wzruszenia. Spojrzała z radością na męża. Lucjan przesunął wzrokiem  po jej posiniaczonych policzkach, szyi,  rękach i zatrzymał się na brzuchu. I nagle jakiś bolesny skurcz przebiegł mu po twarzy. Coś się w nim poruszyło, złamało.

- Wybacz! – wyszeptał dotykając jej dłoni. Tej dłoni w której z wiarą i nadzieją   zaciskała swój ukochany różaniec.