7. Rozwój ludnościowy regionu.

              Pod koniec średniowiecza tereny te były dość licznie zaludnione; sporo było wsi liczących po 50 domów i 200 – 250 mieszkańców. Domostwa te wyglądały dość skromnie: były w zasadzie ziemiankami lub pół ziemiankami 2x3 metry, wewnątrz obudowane plecionką i oblepione gliną, a na zewnątrz nad powierzchnią oszalowane drewnianymi pół balami łączonymi na łatki lub zrębowo na węgłach. Pokryte były strzechami ze słomy lub trzciny. W XVI wieku warunki mieszkalne znacznie się poprawiły; typowa zagroda chłopska tzw. siedlisko składało się z domu, chlewów, stodoły i brogów. Dom mieszkalny budowany był z ociosanych bali i dranic (cienkie deski darte klinami i drewnianymi młotami) o wymiarach 6 metrów szerokości i 14 metrów długości i składał się z sieni (3 metry długości), i izby (6 metrów) oraz komory (5 metrów). Pułap w izbie układano z dranic, podłogę ubijano z gliny, z niej też budowano piec, w którym gotowano ogrzewając przy tym pomieszczenia. Meble stanowiły: stół, ławy, stołki, drewniane łóżko i skrzynie do przechowywania odzieży. W razie mrozów do izby zabierano cielęta i drób, gdyż chlewy i obory były stawiane z kiepskich materiałów, a często z plecionego chrustu oblepionego gliną, zagrody budowane chłopskimi rękoma, ale z pańskiego budulca i na pańskiej ziemi nie były własnością chłopa tylko właściciela dóbr; opuszczając ziemie chłop mógł zabrać tylko majątek ruchomy.

W pierwszej połowie XVI wieku osadnictwo w widłach Bugu i Liwca rozwijało się dość dobrze. W prawdzie nie mamy dokładnych danych, ale są podstawy by przypuszczać, że w regionach Łochowa mieszkało wówczas 2000 osadników. W drugiej połowie tego stulecia mamy do czynienia z procesem depopulacji; liczba mieszkańców spada o około 25%; o ¼ zmniejsza się także areał ziemi uprawnej(patrz tabela nr 3), str. 19

Tomasz Szczechura, „Nad Bugiem Ugoszczą i Wilączą”, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa, 1967, str. 122

op. cit str 135