Janielscy nie kłamią.

   Na spotkanie z panią Halinką mama przygotowywała się od kilku dni. Mieszkanie było wysprzątane, ciasto upieczone a dzieci obiecały, że nie będą przeszkadzać w rozmowie. Cieszyli się, że mama spędzi przyjemnie czas ze swoja dawno niewidzianą przyjaciółką. Jakież było więc ich zaskoczenie gdy po wizycie gościa przez mieszkanie rozszedł się jej zdenerwowany głos.

- Kuba!!!!

Ten prawie krzyk postawił wszystkich na równe nogi. Kuba przybiegł do kuchni z szybkością rakiety. Za nim rządna sensacji podążyła cała rodzinka.

- Gdzie jest ciasto, które upiekłam dla pani Halinki? – ton mamy nie wróżył nic dobrego.

- Nie brałem – Kuba poczerwieniał nie wiadomo dlaczego.

- Tak mi było wstyd przed Halinką. Wszystkie szafki obszukałam a ciasta ani śladu. Znalazłam tylko słone paluszki i krakersy. Nie widziałam, że mam syna łakomczucha

- To niemożliwe – Magda wyrosła za plecami Kuby. – Widziałabym gdyby je jadł.

- Och – mama nie dawała się przekonać – Maluchy były w przedszkolu, tata i ja w pracy a ty tez poszłaś do szkoły na ósmą. To mógł zrobić tylko Kuba.

- Tak nie można – tata wtrącił się do rozmowy. - Kuba ma prawo do uczciwego „procesu”. Skoro mama „oskarża” go, że zjadł ciasto to ty Magda może mogłabyś być jego adwokatem?

- Oczywiście - Magda przejęła się nową rolą - Uważam , że Kuba nie mógł zjeść tego ciasta. Po pierwsze : po takiej ilości rozbolałby go brzuch Po drugie: Kuba jak je zostawia wszędzie okruchy , a te toby Jasiek od razu wywęszył. Po trzecie: Kuba nie kłamie.

- Teraz udzielam głosu mamie – tata rozsiadł się za kuchennym stołem -  Jako prokurator oczywiście. Zabawimy się w sąd.

- Dobrze – pociągnęła atak mama. – Kuba nigdy dotąd nie kłamał, ale zawsze może być ten pierwszy raz. A ciasto mógł zjeść w szkole z kolegami.

- Nie, Kuba nie mógłby zrobić czegoś tak okropnego- Magda stanęła przed mamą z poważną miną –  wiedział, że przyjdzie dziś do nas ważny gość.

- Jakie są pani dalsze argumenty? – tata spojrzał na mamę.

- Może Kuba boi się kary i dlatego nie mówi prawdy?

- Kuba nie jest tchórzem – adwokat Magda weszła mamie w słowo - przecież wszyscy wiemy że Janielscy nie kłamią.

- To ja już nie wiem – mama poczuła się trochę bezradna - Przecież to ciasto nie zapadło się pod ziemię, chyba, że zjadły je Anioły.

- No dobrze – prokurator zwrócił się do Kuby – Czy oskarżony ma coś na swoją obronę?

Kuba drżącym głosem odpowiedział - Ja po prostu go nie zjadłem. Owszem zaglądałem do szafki, widziałem je. Wyglądało smakowicie i apetycznie pachniało. Ale go nie ruszałem . Zresztą babcia by mi nie pozwoliła

- Babcia? – mama zrobiła okrągłe oczy - Nie mówiłeś że babcia była.

- Zapomniałem…- Kuba nie zdążył dokończyć zdania, bo mama już wystukiwała numer telefonu.

- Mamo, wiesz gdzie jest to ciasto dla Halinki?

- Stoi na parapecie za zasłonką – przez włączony głośnik słychać było wyraźnie każde słowo – Kuba tak na nie łapczywie patrzył, że postanowiłam je schować.

Mamę zamurowało. To im się Anioł przezorny trafił.

- W takim razie ogłaszam werdykt – tata ruchem ręki poprosił by wszyscy wstali - Kuba Janielski jest niewinny.

- Kuba, przepraszam,że ci nie uwierzyłam. – mama patrzyła ciepło w oczy syna.  – Powinnam ci ufać bez szukania świadków. Powinnam wiedzieć , że  Janielscy nigdy nie kłamią - dodała podając Kubie pierwszą porcję ciasta.