[ Pobierz całość w formacie PDF ]
SEBASTIAN MIERNICKI
PAN SAMOCHODZIK
I…
SZYFR PROFESORA KRAKA
WST
Ę
P
Wiał zimny północny wiatr niosąc znad lądu białe kłęby mgieł. Okręt bez flagi stał w
dryfie, pozornie uśpiony, ale jego załoga czuwała przy linach gotowa do wykonania
kaŜdego rozkazu młodego kapitana w kapeluszu, stojącego na dziobowym kasztelu. Na
rufie stał drugi szlachcic, w hełmie i w kirysie, z mieczem w dłoni. Jeśli informacje od
ich wspólnika były prawdziwe, to statek wiozący skarb powinien był tędy przepływać
przez wąski, ale głęboki przesmyk między brzegiem a wyspą, gdzie w zatoce czaił się
okręt kaperski.
Szybko zapadł zmierzch i właśnie wtedy tylko odgłos skrzypiących lin i szum morza
rozcinanego dziobem wrogiego statku zdradzał obcych Ŝeglarzy.
Kapitan gestem kazał wciągać Ŝagle. Marynarze starannie naoliwili liny, które nie
skrzypiały w blokach. Szlachcic sprawdził na swoim kasztelu artylerzystów przy
armatach strzelających pięciofuntowymi pociskami. Kazał trzymać ukryte lampy z
ogniem potrzebnym do podpalenia lontów.
Kiedy tylko tamci przepłynęli, korsarze wypłynęli z zatoki i ruszyli ich śladem.
Obrali kurs na Królewiec. Dopadli ich o świcie. Mieli przewagę, bo załogę okrętu
kaperskiego stanowili doświadczeni Ŝeglarze i rabusie potrafiący szybko podprowadzić
okręt do burty przeciwnika, oddać salwy z artylerii okrętowej, hakownic i kusz, a
potem w walce wręcz pokonać wroga. Bój trwał pół godziny, a godzinę przeładowanie
łupu. Dwa dni później skrzynie ukryto na skalistej wysepce, skąd wydobyto je kilka lat
później, dowieziono na stały ląd i wozami przetransportowano do zamku. Tam
szlachcic zajął się przygotowaniem skrytki.
Jeszcze tylko we trzech przygotowali jej plan i ustalili szyfr.
Kapitan zaginął ze swoim statkiem słuŜącym pod inną banderą w czasie podróŜy do
dalekich krajów.
Szlachcic poległ w boju, na stepie, daleko od domu.
Ostatni wspólnik, organizator transportu lądowego, który dzięki swoim
znajomościom dowiedział się, kiedy i jaką trasą będzie płynął statek wiozący skrzynie,
wyprowadził się do małego miasteczka. Tam czekał na odpowiedni moment, Ŝeby
wskazać, gdzie są skrzynie, ale nie doczekał się tej chwili.
2
ROZDZIAŁ PIERWSZY
ZLECENIE WYJAZDU DO SOPOTU * TRÓJKA AUTOSTOPOWICZÓW *
OTWARCIE WYSTAWY * KORSARSKI SKARB * W SOPOCKIM KASYNIE *
SPOTKANIE Z DANIEL
Ą
* ADWOKAT Z KOPERTAMI
To był środek upalnego i jak dla mnie pracowitego lipca. Gorzko uśmiechałem się
słysząc w radio dowcipy o ludziach, którzy: „MoŜe wybiorą się na urlop w przyszłym
roku, a na razie czeka na nich góra papierów”. Właśnie szykowałem się do poszukiwań
związanych z pewną zagadką z okresu drugiej wojny światowej, kiedy zadzwonił do
mnie pan Tomasz.
Mój szef kierował Departamentem Ochrony Zabytków w Ministerstwie Kultury i
Sztuki, w którym przepracował wiele lat. Poszukiwał zaginionych w czasie ostatniej
wojny skarbów i walczył z przemytnikami dzieł sztuki. Nazywano go Panem
Samochodzikiem z racji posiadanego przez niego wehikułu o zaskakujących kształtach,
ale teŜ niesamowitych osiągach, bo pod szkaradną maską krył wspaniały silnik ferrari
410. Upłynęło juŜ wiele lat, pan Tomasz i jego auto zmienili się.
Pracę przerwał mi natarczywy dźwięk dzwonka telefonu.
- Pawle, bądź łaskaw wpaść do mnie na chwilkę - usłyszałem głos pana Tomasza.
OdłoŜyłem słuchawkę, przeciągnąłem się w krześle i wyjrzałem na ulicę, po której
korzystając ze słonecznego dnia spacerowały panie w krótkich spódnicach i koszulkach
z odsłoniętymi ramionami. W tej chwili marzyło mi się, Ŝeby znaleźć się na plaŜy nad
ciepłym morzem, leŜeć w hamaku wsłuchując się w szum fal i obserwować leniwy
spacer obłoków. Napiłem się herbaty, wziąłem notes i przeszedłem korytarzem do
gabinetu szefa. Panna Monika, sekretarka pana Tomasza, uśmiechnęła się do mnie
promiennie.
- Szykuje się wyjazd - wyjaśniła widząc moje pytające spojrzenie. KtóŜ, jak nie
sekretarki, najlepiej znał tajemnice szefów?
- Dzień dobry - przywitałem się z panem Tomaszem. Mój przełoŜony juŜ jakiś czas
temu powinien był przejść na emeryturę, ale naleŜał do grona tych energicznych
starszych panów, którzy nie potrafią usiedzieć bezczynnie w jednym miejscu. WciąŜ
chętnie, raz na jakiś czas, wybierał się ze mną na akcje w terenie.
Był starym kawalerem o dość konserwatywnych poglądach na modę. Z trudem
tolerował, kiedy do biura zdarzało mi się przychodzić w wojskowych spodniach z
demobilu. Nie dziwiły mnie u niego staromodne okulary w rogowych oprawach.
- Usiądź, Pawle - szef wskazał mi krzesło przy małym stoliczku w rogu.
To miejsce zwykle słuŜyło nam do odpraw przed moim wyjazdem w teren. Więc i
teraz pewnie szykowało się coś ciekawego.
- Mamy takie słoneczne lato, a ty taki blady? - szef z troską mi się przyglądał.
Wyczuwałem, Ŝe za tymi słowami pełnymi troski krył się podstęp - zamiar wysłania
mnie gdzieś, gdzie będę miał okazję złapać trochę opalenizny.
- Przygotowuję się do pewnej delikatnej sprawy na WybrzeŜu - odpowiedziałem. -
Niestety, wymaga to ślęczenia przy komputerze i nad ksiąŜkami.
- Na WybrzeŜu? - pan Tomasz zatarł ręce. - To dobrze. Pojedziesz na WybrzeŜe na
mały rekonesans. W Sopocie, w salach Muzeum Rybackiego będzie otwarta wystawa
poświęcona początkom floty kaperskiej. Mamy zaproszenie na to spotkanie
organizowane przez mojego znajomego. To celnik z Gdyni, miłośnik historii polskiej
3
marynarki wojennej i bardzo mu zaleŜało na obecności kogoś z ministerstwa. Ja mam
spotkanie z nową panią wiceminister kultury. Sam rozumiesz... - szef bezradnie
rozłoŜył ręce. - Siła wyŜsza!
- Kiedy jest to otwarcie?
- Jutro wieczorem - szef podał mi zaproszenie. - Jutro jest czwartek, moŜesz piątek i
weekend przeznaczyć na rekonesans - przełoŜony znacząco mrugnął do mnie. - NaleŜy
ci się kilka dni nad morzem.
Podziękowałem panu Tomaszowi za zlecenie i wróciłem do swojego pokoju. Miałem
świadomość, Ŝe szef po prostu dał mi kilka dni urlopu i szczerze się przyznam, Ŝe
myślałem juŜ tylko o kąpieli w morzu, a nie zagadce, nad którą pracowałem. Z trudem
doczekałem do końca dnia pracy i wyjątkowo, tuŜ po piętnastej, wychodziłem z
gmachu ministerstwa z rzeszą innych pracowników.
Zwykle siedziałem do późnych godzin wieczornych, albo po prostu pracowałem w
terenie. Pozostało mi tylko przygotować się do wyjazdu, czyli zrobić zakupy i
spakować swoje rzeczy.
Nazajutrz wyjechałem z Warszawy około dziesiątej. Nasz poczciwy wehikuł
tradycyjnie wzbudzał ogromne zainteresowanie na drodze i właściciele róŜnych
szybkich aut dowartościowywali się wyprzedzając mnie, mrugając długimi światłami i
trąbiąc. Takie zachowanie na drodze przestało mnie juŜ oburzać, nawet dziwić.
Przekonałem się, Ŝe jakiekolwiek kampanie promujące bezpieczną jazdę, stosowanie
surowych kar wobec pijanych kierowców, nie przynosiły skutków, bo często miałem
wraŜenie, Ŝe nikt na drodze oprócz mnie nie przestrzegał tak fundamentalnych
przepisów jak ograniczenie prędkości w terenie zabudowanym czy niewyprzedzanie na
podwójnej ciągłej linii. Wiedziałem, Ŝe gdybym tylko chciał, wehikuł bez trudu
wyprzedziłby nawet najszybsze modele najlepszych marek. Nasze auto wyglądało
nieco szpetnie za sprawą karoserii wykonanej przez zawodowego mechanika, ale nie z
gotowych części, a według jego fantazji, moŜliwości i potrzeb pojazdu skrywającego
pod maską silnik z auta rajdowego, z przełoŜeniem na śrubę napędową ukrytą z tyłu,
pod bagaŜnikiem. Wehikuł był szybką, szeroką, wyposaŜoną w mocne resory amfibią.
Za Olsztynkiem zobaczyłem na poboczu trójkę młodych turystów. Dwoje starszych
miało po około dwudziestu lat. Oboje byli ubrani w stroje paramilitarne.
Ona, wysoka, szczupła miała na głowie chustę w kwiaty zawiązaną z tyłu głowy.
On nie ukryłby pod niczym gigantycznej czupryny czarnych włosów sterczących w
róŜnych kierunkach, bardziej widowiskowo niŜ na najbardziej fantastycznych
wizerunkach Einsteina. Nie zatrzymałem się obok nich dlatego, Ŝe ci autostopowicze
zrobili na mnie oszałamiające wraŜenie. Zrobiło mi się Ŝal tego trzeciego. Mógł mieć
najwyŜej osiem lat i siedział z ponurą miną na swoim plecaczku. Brodę podpierał
piąstkami, a policzki zostały jak buldoŜerem popchnięte w górę do okularów, które
przekrzywiły się na piegowatym nosie.
- Dziękujemy! - powiedziała dziewczyna, na bluzce której widniał wódz chińskiej
rewolucji w centrum czerwonej gwiazdy. - Dokąd pan jedzie?
- Do Sopotu - odparłem.
- Świetnie! - ucieszyła się. - Zabierze nas pan ze sobą? To znaczy tylko do Sopotu.
- Wsiadajcie - zaprosiłem ich.
4
Ona usiadła obok mnie. Miała na imię Sylwia, studiowała psychologię, socjologię i
antropologię. Na jednym z tych trzech kierunków poznała Andrzeja, owego młodziana
z oryginalną czupryną, który studiował teologię i filozofię. Na jego koszulce widniały
godło amerykańskich marines i napis:
„Yesterday Bagdad - Tomorrow Bruxell”
. Byli parą
i na wakacje postanowili wybrać się autostopem, ale rodzice Sylwii dali jej do
towarzystwa młodszego brata Piotrusia, który właśnie skończył pierwszą klasę.
- Ma pilnować, by nie miała pani zbyt szalonych pomysłów? - domyśliłem się, jaką
rolę miał pełnić Piotruś.
- Mam juŜ dość pilnowania - Piotruś z obraŜoną miną skrzyŜował ręce na piersiach i
zapadł się między plecak a drzwiczki, wpatrując się w krajobraz za oknem.
- Mamy Smerfa Marudę na pokładzie - próbowałem Ŝartować.
- Nienawidzę Smerfów - dobiegło mnie burczenie.
- Mamy się z nim, mówię panu - westchnęła Sylwia.
PodróŜ do Sopotu upłynęła mi od tej pory o wiele ciekawiej, bo młodzi ludzie
uraczyli mnie ogromną dawką wiedzy uniwersyteckiej oraz nabytej podczas
tygodniowej podróŜy po Polsce, z Krakowa, gdzie studiowali, przez Mazury nad
morze, które obiecali pokazać chłopcu. Rzecz jasna nie interesowały go półśrodki i nie
zadowalała obecność nawet nad największym z mazurskich jezior. Miało być morze,
plaŜa, słona woda, muszelki i tyle! Przy okazji zapoznałem się z poglądami
politycznymi młodego pokolenia, które usiłowało łączyć idealistyczne koncepcje
socjalistyczne z hedonistycznym podejściem do Ŝycia.
W Sopocie nie udało mi się uwolnić od towarzystwa autostopowiczów, którzy uznali
za bardzo dobry pomysł zanocowania, podobnie jak ja, na campingu przy Sopockim
Klubie Ŝeglarskim. Był tylko jeden plus tej sytuacji. Obiecali pilnować wehikułu i
mojego namiotu.
W Warszawie panował upał, a tu mŜyło i wiał silny wiatr. Po deptaku wędrowały
grupki kuracjuszy miejscowego sanatorium i turystów rozkoszujących się rześkim i
zdrowym powietrzem. Poszedłem nadmorskim deptakiem w okolice wejścia na
sopockie molo. W oczy rzucił mi się plakat reklamujący występ śpiewaczki z
akompaniamentem zespołu muzycznego z Grand Hotelu w Sopocie. Zatrzymałem się
przy anonsie, bo imię i nazwisko artystki było mi doskonale znane. Tak samo nazywała
się moja koleŜanka z liceum, która uczyła się w szkole muzycznej i rzeczywiście, jak
pamiętałem, miała ładny głos. Afisz zapowiadał jej występ późnym wieczorem, więc
postanowiłem tam pójść zaraz po otwarciu wystawy w muzeum.
Furtką przed kasami przeszedłem na sopocką plaŜę, następnie pod molo i usiadłem
na piasku. Nad brzegiem morza spacerowali zakochani, na piasku stały leŜaki, na
których spoczywali ciepło ubrani, okryci kocami ludzie obserwujący szalejące w
piachu pociechy i wpatrzeni w morze, które z ponurym hukiem uderzało o brzeg.
Hipnotyzowało szumem, wzbudzało podziw swoją. siłą, która wydawała się być
powstrzymywana jak dzika bestia na uwięzi. BliŜej Gdańska widziałem wyciągnięte na
brzeg kutry rybackie przypominające cielska wielorybów, tak nieporadne na lądzie, tak
zwrotne na wodzie. Właśnie tam skupiły się rybitwy, by leniwie ustępować
spacerowiczom, by wydeptywać w piasku ścieŜki charakterystycznych trójkątnych
śladów i oczekiwać na okazję na pochwycenie jakiegoś smakowitego kąska.
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl jajeczko.pev.pl
SEBASTIAN MIERNICKI
PAN SAMOCHODZIK
I…
SZYFR PROFESORA KRAKA
WST
Ę
P
Wiał zimny północny wiatr niosąc znad lądu białe kłęby mgieł. Okręt bez flagi stał w
dryfie, pozornie uśpiony, ale jego załoga czuwała przy linach gotowa do wykonania
kaŜdego rozkazu młodego kapitana w kapeluszu, stojącego na dziobowym kasztelu. Na
rufie stał drugi szlachcic, w hełmie i w kirysie, z mieczem w dłoni. Jeśli informacje od
ich wspólnika były prawdziwe, to statek wiozący skarb powinien był tędy przepływać
przez wąski, ale głęboki przesmyk między brzegiem a wyspą, gdzie w zatoce czaił się
okręt kaperski.
Szybko zapadł zmierzch i właśnie wtedy tylko odgłos skrzypiących lin i szum morza
rozcinanego dziobem wrogiego statku zdradzał obcych Ŝeglarzy.
Kapitan gestem kazał wciągać Ŝagle. Marynarze starannie naoliwili liny, które nie
skrzypiały w blokach. Szlachcic sprawdził na swoim kasztelu artylerzystów przy
armatach strzelających pięciofuntowymi pociskami. Kazał trzymać ukryte lampy z
ogniem potrzebnym do podpalenia lontów.
Kiedy tylko tamci przepłynęli, korsarze wypłynęli z zatoki i ruszyli ich śladem.
Obrali kurs na Królewiec. Dopadli ich o świcie. Mieli przewagę, bo załogę okrętu
kaperskiego stanowili doświadczeni Ŝeglarze i rabusie potrafiący szybko podprowadzić
okręt do burty przeciwnika, oddać salwy z artylerii okrętowej, hakownic i kusz, a
potem w walce wręcz pokonać wroga. Bój trwał pół godziny, a godzinę przeładowanie
łupu. Dwa dni później skrzynie ukryto na skalistej wysepce, skąd wydobyto je kilka lat
później, dowieziono na stały ląd i wozami przetransportowano do zamku. Tam
szlachcic zajął się przygotowaniem skrytki.
Jeszcze tylko we trzech przygotowali jej plan i ustalili szyfr.
Kapitan zaginął ze swoim statkiem słuŜącym pod inną banderą w czasie podróŜy do
dalekich krajów.
Szlachcic poległ w boju, na stepie, daleko od domu.
Ostatni wspólnik, organizator transportu lądowego, który dzięki swoim
znajomościom dowiedział się, kiedy i jaką trasą będzie płynął statek wiozący skrzynie,
wyprowadził się do małego miasteczka. Tam czekał na odpowiedni moment, Ŝeby
wskazać, gdzie są skrzynie, ale nie doczekał się tej chwili.
2
ROZDZIAŁ PIERWSZY
ZLECENIE WYJAZDU DO SOPOTU * TRÓJKA AUTOSTOPOWICZÓW *
OTWARCIE WYSTAWY * KORSARSKI SKARB * W SOPOCKIM KASYNIE *
SPOTKANIE Z DANIEL
Ą
* ADWOKAT Z KOPERTAMI
To był środek upalnego i jak dla mnie pracowitego lipca. Gorzko uśmiechałem się
słysząc w radio dowcipy o ludziach, którzy: „MoŜe wybiorą się na urlop w przyszłym
roku, a na razie czeka na nich góra papierów”. Właśnie szykowałem się do poszukiwań
związanych z pewną zagadką z okresu drugiej wojny światowej, kiedy zadzwonił do
mnie pan Tomasz.
Mój szef kierował Departamentem Ochrony Zabytków w Ministerstwie Kultury i
Sztuki, w którym przepracował wiele lat. Poszukiwał zaginionych w czasie ostatniej
wojny skarbów i walczył z przemytnikami dzieł sztuki. Nazywano go Panem
Samochodzikiem z racji posiadanego przez niego wehikułu o zaskakujących kształtach,
ale teŜ niesamowitych osiągach, bo pod szkaradną maską krył wspaniały silnik ferrari
410. Upłynęło juŜ wiele lat, pan Tomasz i jego auto zmienili się.
Pracę przerwał mi natarczywy dźwięk dzwonka telefonu.
- Pawle, bądź łaskaw wpaść do mnie na chwilkę - usłyszałem głos pana Tomasza.
OdłoŜyłem słuchawkę, przeciągnąłem się w krześle i wyjrzałem na ulicę, po której
korzystając ze słonecznego dnia spacerowały panie w krótkich spódnicach i koszulkach
z odsłoniętymi ramionami. W tej chwili marzyło mi się, Ŝeby znaleźć się na plaŜy nad
ciepłym morzem, leŜeć w hamaku wsłuchując się w szum fal i obserwować leniwy
spacer obłoków. Napiłem się herbaty, wziąłem notes i przeszedłem korytarzem do
gabinetu szefa. Panna Monika, sekretarka pana Tomasza, uśmiechnęła się do mnie
promiennie.
- Szykuje się wyjazd - wyjaśniła widząc moje pytające spojrzenie. KtóŜ, jak nie
sekretarki, najlepiej znał tajemnice szefów?
- Dzień dobry - przywitałem się z panem Tomaszem. Mój przełoŜony juŜ jakiś czas
temu powinien był przejść na emeryturę, ale naleŜał do grona tych energicznych
starszych panów, którzy nie potrafią usiedzieć bezczynnie w jednym miejscu. WciąŜ
chętnie, raz na jakiś czas, wybierał się ze mną na akcje w terenie.
Był starym kawalerem o dość konserwatywnych poglądach na modę. Z trudem
tolerował, kiedy do biura zdarzało mi się przychodzić w wojskowych spodniach z
demobilu. Nie dziwiły mnie u niego staromodne okulary w rogowych oprawach.
- Usiądź, Pawle - szef wskazał mi krzesło przy małym stoliczku w rogu.
To miejsce zwykle słuŜyło nam do odpraw przed moim wyjazdem w teren. Więc i
teraz pewnie szykowało się coś ciekawego.
- Mamy takie słoneczne lato, a ty taki blady? - szef z troską mi się przyglądał.
Wyczuwałem, Ŝe za tymi słowami pełnymi troski krył się podstęp - zamiar wysłania
mnie gdzieś, gdzie będę miał okazję złapać trochę opalenizny.
- Przygotowuję się do pewnej delikatnej sprawy na WybrzeŜu - odpowiedziałem. -
Niestety, wymaga to ślęczenia przy komputerze i nad ksiąŜkami.
- Na WybrzeŜu? - pan Tomasz zatarł ręce. - To dobrze. Pojedziesz na WybrzeŜe na
mały rekonesans. W Sopocie, w salach Muzeum Rybackiego będzie otwarta wystawa
poświęcona początkom floty kaperskiej. Mamy zaproszenie na to spotkanie
organizowane przez mojego znajomego. To celnik z Gdyni, miłośnik historii polskiej
3
marynarki wojennej i bardzo mu zaleŜało na obecności kogoś z ministerstwa. Ja mam
spotkanie z nową panią wiceminister kultury. Sam rozumiesz... - szef bezradnie
rozłoŜył ręce. - Siła wyŜsza!
- Kiedy jest to otwarcie?
- Jutro wieczorem - szef podał mi zaproszenie. - Jutro jest czwartek, moŜesz piątek i
weekend przeznaczyć na rekonesans - przełoŜony znacząco mrugnął do mnie. - NaleŜy
ci się kilka dni nad morzem.
Podziękowałem panu Tomaszowi za zlecenie i wróciłem do swojego pokoju. Miałem
świadomość, Ŝe szef po prostu dał mi kilka dni urlopu i szczerze się przyznam, Ŝe
myślałem juŜ tylko o kąpieli w morzu, a nie zagadce, nad którą pracowałem. Z trudem
doczekałem do końca dnia pracy i wyjątkowo, tuŜ po piętnastej, wychodziłem z
gmachu ministerstwa z rzeszą innych pracowników.
Zwykle siedziałem do późnych godzin wieczornych, albo po prostu pracowałem w
terenie. Pozostało mi tylko przygotować się do wyjazdu, czyli zrobić zakupy i
spakować swoje rzeczy.
Nazajutrz wyjechałem z Warszawy około dziesiątej. Nasz poczciwy wehikuł
tradycyjnie wzbudzał ogromne zainteresowanie na drodze i właściciele róŜnych
szybkich aut dowartościowywali się wyprzedzając mnie, mrugając długimi światłami i
trąbiąc. Takie zachowanie na drodze przestało mnie juŜ oburzać, nawet dziwić.
Przekonałem się, Ŝe jakiekolwiek kampanie promujące bezpieczną jazdę, stosowanie
surowych kar wobec pijanych kierowców, nie przynosiły skutków, bo często miałem
wraŜenie, Ŝe nikt na drodze oprócz mnie nie przestrzegał tak fundamentalnych
przepisów jak ograniczenie prędkości w terenie zabudowanym czy niewyprzedzanie na
podwójnej ciągłej linii. Wiedziałem, Ŝe gdybym tylko chciał, wehikuł bez trudu
wyprzedziłby nawet najszybsze modele najlepszych marek. Nasze auto wyglądało
nieco szpetnie za sprawą karoserii wykonanej przez zawodowego mechanika, ale nie z
gotowych części, a według jego fantazji, moŜliwości i potrzeb pojazdu skrywającego
pod maską silnik z auta rajdowego, z przełoŜeniem na śrubę napędową ukrytą z tyłu,
pod bagaŜnikiem. Wehikuł był szybką, szeroką, wyposaŜoną w mocne resory amfibią.
Za Olsztynkiem zobaczyłem na poboczu trójkę młodych turystów. Dwoje starszych
miało po około dwudziestu lat. Oboje byli ubrani w stroje paramilitarne.
Ona, wysoka, szczupła miała na głowie chustę w kwiaty zawiązaną z tyłu głowy.
On nie ukryłby pod niczym gigantycznej czupryny czarnych włosów sterczących w
róŜnych kierunkach, bardziej widowiskowo niŜ na najbardziej fantastycznych
wizerunkach Einsteina. Nie zatrzymałem się obok nich dlatego, Ŝe ci autostopowicze
zrobili na mnie oszałamiające wraŜenie. Zrobiło mi się Ŝal tego trzeciego. Mógł mieć
najwyŜej osiem lat i siedział z ponurą miną na swoim plecaczku. Brodę podpierał
piąstkami, a policzki zostały jak buldoŜerem popchnięte w górę do okularów, które
przekrzywiły się na piegowatym nosie.
- Dziękujemy! - powiedziała dziewczyna, na bluzce której widniał wódz chińskiej
rewolucji w centrum czerwonej gwiazdy. - Dokąd pan jedzie?
- Do Sopotu - odparłem.
- Świetnie! - ucieszyła się. - Zabierze nas pan ze sobą? To znaczy tylko do Sopotu.
- Wsiadajcie - zaprosiłem ich.
4
Ona usiadła obok mnie. Miała na imię Sylwia, studiowała psychologię, socjologię i
antropologię. Na jednym z tych trzech kierunków poznała Andrzeja, owego młodziana
z oryginalną czupryną, który studiował teologię i filozofię. Na jego koszulce widniały
godło amerykańskich marines i napis:
„Yesterday Bagdad - Tomorrow Bruxell”
. Byli parą
i na wakacje postanowili wybrać się autostopem, ale rodzice Sylwii dali jej do
towarzystwa młodszego brata Piotrusia, który właśnie skończył pierwszą klasę.
- Ma pilnować, by nie miała pani zbyt szalonych pomysłów? - domyśliłem się, jaką
rolę miał pełnić Piotruś.
- Mam juŜ dość pilnowania - Piotruś z obraŜoną miną skrzyŜował ręce na piersiach i
zapadł się między plecak a drzwiczki, wpatrując się w krajobraz za oknem.
- Mamy Smerfa Marudę na pokładzie - próbowałem Ŝartować.
- Nienawidzę Smerfów - dobiegło mnie burczenie.
- Mamy się z nim, mówię panu - westchnęła Sylwia.
PodróŜ do Sopotu upłynęła mi od tej pory o wiele ciekawiej, bo młodzi ludzie
uraczyli mnie ogromną dawką wiedzy uniwersyteckiej oraz nabytej podczas
tygodniowej podróŜy po Polsce, z Krakowa, gdzie studiowali, przez Mazury nad
morze, które obiecali pokazać chłopcu. Rzecz jasna nie interesowały go półśrodki i nie
zadowalała obecność nawet nad największym z mazurskich jezior. Miało być morze,
plaŜa, słona woda, muszelki i tyle! Przy okazji zapoznałem się z poglądami
politycznymi młodego pokolenia, które usiłowało łączyć idealistyczne koncepcje
socjalistyczne z hedonistycznym podejściem do Ŝycia.
W Sopocie nie udało mi się uwolnić od towarzystwa autostopowiczów, którzy uznali
za bardzo dobry pomysł zanocowania, podobnie jak ja, na campingu przy Sopockim
Klubie Ŝeglarskim. Był tylko jeden plus tej sytuacji. Obiecali pilnować wehikułu i
mojego namiotu.
W Warszawie panował upał, a tu mŜyło i wiał silny wiatr. Po deptaku wędrowały
grupki kuracjuszy miejscowego sanatorium i turystów rozkoszujących się rześkim i
zdrowym powietrzem. Poszedłem nadmorskim deptakiem w okolice wejścia na
sopockie molo. W oczy rzucił mi się plakat reklamujący występ śpiewaczki z
akompaniamentem zespołu muzycznego z Grand Hotelu w Sopocie. Zatrzymałem się
przy anonsie, bo imię i nazwisko artystki było mi doskonale znane. Tak samo nazywała
się moja koleŜanka z liceum, która uczyła się w szkole muzycznej i rzeczywiście, jak
pamiętałem, miała ładny głos. Afisz zapowiadał jej występ późnym wieczorem, więc
postanowiłem tam pójść zaraz po otwarciu wystawy w muzeum.
Furtką przed kasami przeszedłem na sopocką plaŜę, następnie pod molo i usiadłem
na piasku. Nad brzegiem morza spacerowali zakochani, na piasku stały leŜaki, na
których spoczywali ciepło ubrani, okryci kocami ludzie obserwujący szalejące w
piachu pociechy i wpatrzeni w morze, które z ponurym hukiem uderzało o brzeg.
Hipnotyzowało szumem, wzbudzało podziw swoją. siłą, która wydawała się być
powstrzymywana jak dzika bestia na uwięzi. BliŜej Gdańska widziałem wyciągnięte na
brzeg kutry rybackie przypominające cielska wielorybów, tak nieporadne na lądzie, tak
zwrotne na wodzie. Właśnie tam skupiły się rybitwy, by leniwie ustępować
spacerowiczom, by wydeptywać w piasku ścieŜki charakterystycznych trójkątnych
śladów i oczekiwać na okazję na pochwycenie jakiegoś smakowitego kąska.
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]