7. POEZJA BOLESŁAWA LEŚMIANA

Debiutował w 1912.

Wśród wierszy możemy wyróżnić dwa nurty:

1) Utwory opisujące przyrodę, ludzkie przeżycia i uczucia.

2) Wiersze filozoficzne i refleksyjne, przesycone baśniową poetyka.

              Poeta oryginalny, indywidualny, twórca specyficznego świata poezji i filozofii heroicznego humanizmu – polega na bohaterstwie istnienia, poczuciu godności i odrębności człowieka. Z faktu, że człowiek jest świadom swojej śmiertelności i podejmuje trud życia – wynika duma i siła człowieka.

              Cechy typowe dla poezji:

-neologizmy (błyszczydła, Dusiołek);

-szczegółowość i konkretność obrazowania;

-motywy ludowe, baśniowe, fantastyczne;

-przeciwnik codzienności i szarego człowieka jako tematu poezji.

Interesowała go relacja Człowiek – Bóg, uważał, że właśnie ułomność i kalectwo są tymi wartościami, które odróżniają człowieka od Boga i stanowią o jego człowieczeństwie. Postrzega rzeczywistość jako podwójną, złożoną z dwóch sfer: realnej, materialnej – czyli człowieczej oraz wiecznej, duchowej – czyli boskiej.

              Często używa gatunku ballady, która rozgrywa się w bezkresie i bezczasie.

Tomiki:

*Łąka – 1920

*”Napój cienisty” – 1936

*”Dziejba leśna” – 1938