[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Biblia a Izrael
Page 1 of 3
7. Pascha pierworodnych — napisał: Charles Taze Russell
Najwa
Ŝ
niejszym
ś
wi
ę
tem dla Izraelitów jest Pascha
, która upamiętnia jeden z najistotniejszych rozdziałów ich historii.
Wyznacza ona początek roku religijnego, tak jak Dzień Pojednania wyznacza początek roku cywilnego i kojarzy się z
narodzinami narodu. Pismo mówi, iŜ w pewnym czasie Bóg postanowił na tronie egipskim faraona o niewzruszonej woli.
Mimo Ŝe na tym stanowisku mógłby się znaleźć inny pretendent, właśnie ten człowiek twardego karku miał posłuŜyć
manifestacji Boskiej mocy poprzez plagi, które kolejno nań spadały. Druga Księga MojŜeszowa 9:16 przytacza słowa Pana:
„A zaiste, dlategom cię zachował, abym okazał na tobie moc moją, i Ŝeby opowiadane było imię moje po wszystkiej ziemi”.
Dziesięć plag zesłanych na Egipcjan słuŜyło objawieniu Boskiej sprawiedliwości na tle niesprawiedliwego traktowania, z
jakim naród wybrany spotkał się w Egipcie. Ostatnia z plag będzie tematem tego artykułu.
Zapowiedź plagi mówiła, Ŝe zginie kaŜdy pierworodny egipski, lecz pierworodni Izraela zostaną zachowani. śydzi otrzymali
specjalne wskazówki, które pouczyły ich, jak mają zaznaczyć swoją odrębność od Egipcjan. Dziesiątego dnia pierwszego
miesiąca kaŜda rodzina miała wziąć do domu baranka bez skazy, przechować go do dnia czternastego, a następnie zabić.
Jego krwią naleŜało pokropić drzwi, a mięso upiec na ogniu bez łamania kości. Czternastej nocy Izraelici mieli zjeść mięso
wraz z gorzkimi ziołami, a nazajutrz opuścić Egipt i udać się do ziemi obiecanej Przymierzem Abrahamowym.
Przej
ś
cie anioła
ś
mierci
Jak zapowiedział Bóg ustami MojŜesza pierworodni egipscy zginęli tej nocy, podczas gdy Izraelitom nic się nie stało. By
upamiętnić ten cud, według rozkazania BoŜego kaŜdego roku w podobny sposób przygotowywano baranka oraz usuwano z
domostw wszelki kwas. Wszystko, co symbolizowało nieczystość, było palone, a baranka spoŜywano tylko z przaśnym
chlebem. Rokrocznie świętowano tak przez osiem dni, z których najwaŜniejszy był pierwszy i ostatni. Kiedy ostatnim razem
udawałem się do Jerozolimy, specjalnie wybrałem taką datę, aby znaleźć się tam w czasie obchodów Paschy -
najstarszego i najbardziej radosnego z Ŝydowskich świąt, które przywodzi na myśl jeden z najwcześniejszych przejawów
BoŜej łaski w stosunku do tego narodu. Święto to przypomina równieŜ proroctwa zapowiadające większą jeszcze łaskę w
czasach przyszłych.
Proroctwo Jeremiasza mówi: „PrzetoŜ oto dni idą, mówi Pan, Ŝe nie rzeką więcej: Jako Ŝyje Pan, który wywiódł synów
Izraelskich z ziemi Egipskiej, ale: Jako Ŝyje Pan, który wywiódł synów Izraelskich z ziemi północnej, i ze wszystkich ziem,
do których ich był wygnał, gdy ich zasię przywiodę do ziemi ich, którąm dał ojcom ich” - Jer. 16:14-15. W tym samym
Proroctwie czytamy: „Oto dni idą, mówi Pan, których uczynię z domem Izraelskim i z domem Judzkim przymierze nowe; nie
takie przymierze, jakiem uczynił z ojcami ich w on dzień, któregom ich ujął za rękę ich, abym ich przywiódł z ziemi
Egipskiej; albowiem oni przymierze moje wzruszyli, chociaŜem Ja był małŜonkiem ich, mówi Pan” - Jer. 31:31-32.
Przytoczone powyŜej słowa wskazują jasno, Ŝe przyjdzie czas, kiedy najwaŜniejsze wydarzenie z dawnej historii narodu
wybranego - wyprowadzenie z Egiptu - straci zupełnie swoje znaczenie w obliczu Nowego Przymierza, jakie Bóg zawrze z
tym ludem. Przymierze to będzie oparte o lepsze ofiary oraz lepszego Pośrednika, który uczyni znacznie więcej, niŜ był w
stanie zdziałać pośrednik Przymierza Zakonu - MojŜesz. MojŜesz zresztą zapowiedział to Nowe Przymierze słowami:
„Proroka wam wzbudzi Pan, Bóg wasz, z braci waszych, jako mię; onego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do
was mówić będzie. I stanie się, Ŝe kaŜda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygłodzona z ludu” – Dz. Ap.
3:22-23; 5 Moj. 18:15.
Pascha w Jeruzalem
W przeddzień Paschy do święta przygotowywała się kaŜda Ŝydowska rodzina. Jako Ŝe przybyłem do Jerozolimy po
dziesiątym dniu pierwszego miesiąca według kalendarza Ŝydowskiego, nie byłem świadkiem wybierania baranka dla kaŜdej
rodziny. Baranki zostały juŜ wcześniej wzięte do domów. Mogłem jednak przyglądać się róŜnym przygotowaniom do święta.
KaŜdy gospodarz dokładnie uprzątał na tę okazję swoje domostwo, usuwając i paląc wszystko, co mogło zawierać jakąś
nieczystość. Potem następowało rytualne, formalne oczyszczenie. Głowa rodziny, a za nią wszyscy domownicy, obchodzili
i sprawdzali całe gospodarstwo. Zabicie i pieczenie baranka były równie uroczyste. Zwierzę nadziewano na roŜen oraz
przekłuwano drugim prętem w poprzek, co - bez intencji świętujących - nasuwało na myśl krzyŜ. Nic bowiem nie jest dalsze
sercu narodu wybranego niŜ myśl, Ŝe baranek reprezentuje Jezusa, i to ukrzyŜowanego. Przy wspólnym paschalnym stole
wiele osób nadal spoŜywa baranka w tradycyjny sposób - bez uŜycia sztućców. Niektórzy jedli do tego współczesną macę,
jednak niekwaszony chleb, w dawnym stylu, był równieŜ częstym widokiem. PoniewaŜ jest on dość twardy i podatny, bywa
"zwijany" i wykorzystywany jako łyŜka, którą zjada się w trakcie uŜytkowania. Zachowywana jest takŜe tradycja jedzenia w
ubraniach wierzchnich, co przypomina gotowość do wyruszenia w drogę do Ziemi Obiecanej. Głowa rodziny wyjaśnia
uczestnikom znaczenie uczty, tak jak zlecił to MojŜesz. Według Zakonu spoŜywanie baranka miało miejsce 14. dnia
pierwszego miesiąca, a juŜ w następny dzień odbywało się radosne święto upamiętniające wyrwanie Izraela z ręki faraona i
przeprowadzenie go przez Morze Czerwone. Niestety, nie było mi dane zostać w Jerozolimie przez 8 dni, jednak pierwszy
dzień był w Świętym Mieście zdecydowanie dniem największej radości i oŜywienia. Okres ten był szczególny nie tylko dla
śydów, stanowiących tam większość, lecz równieŜ dla greckich i armeńskich chrześcijan oraz mahometan, obchodzących
wtedy dzień ogólnych modłów. Stare zgromadzenia chrześcijan w dalszym ciągu obchodzą pamiątkę śmierci i
zmartwychwstania naszego Pana według kalendarza Ŝydowskiego, od którego wiele wieków temu odszedł system katolicki
i jego spadkobiercy. Wyznawcy religii rzymskokatolickiej, członkowie kościołów episkopalnych i luterańskich obchodzili
http://www.epifania.pl/biblia-izrael/biblia-izrael_001-07.php
2008-04-20
Biblia a Izrael
Page 2 of 3
wielki piątek oraz niedzielę palmową w dniach 25-27 marca, podczas gdy uroczystość, której byłem świadkiem, miała
miejsce później: 22-24 kwietnia.
Interpretacja znaczenia Paschy
Przez 35 wieków naród wybrany, posłuszny Boskiemu rozkazaniu, obchodził pamiątkową Paschę, dostrzegając jedynie jej
literalne znaczenie i ani przez chwilę nie zdając sobie sprawy z istoty rzeczy - ukrytej w niej części Boskiego planu, o
wielkim znaczeniu dla nich i dla całej ludzkości. Baranek przez nich zabijany reprezentował Baranka BoŜego, Jezusa,
którego śmierć stanowiła okup - cenę równowaŜącą grzechy całego świata. Jego śmierć była niezbędna, aby obietnica
dana Abrahamowi, a przez niego całemu Izraelowi, mogła znaleźć swoje wypełnienie. Odkupienie z grzechu na wieczność
musiało być oparte na ofierze powaŜniejszej niŜ coroczne zabijanie baranka. Jezus musiał stać się człowiekiem, by złoŜyć
swoje Ŝycie za ludzkość, za Adama i jego potomków. Co więcej, dokonawszy swego dzieła, musiał zasiąść po prawicy Ojca
i stać się duchowym Mesjaszem, który w słusznym czasie doprowadzi do spełnienia wszystkich obietnic danych Izraelowi w
Przymierzu Abrahamowym. W ten sposób poprzez naród wybrany Bóg będzie błogosławił wszystkie narody ziemi. „Zapłatą
za grzechy jest śmierć” i trzeba było ją uiścić, aby stało się moŜliwe wieczne zniszczenie potępienia śmierci. Dopiero wtedy
otworzyła się przed człowiekiem moŜliwość powrotu do Ŝycia wiecznego w harmonii ze Stwórcą. Zgodnie z Boskim
postanowieniem Jezus najpierw przedstawił się Izraelowi - jako ich król. śydzi jednak nie uznali Go za Mesjasza, poniewaŜ
nie miał ani armii, ani bogactwa, ani wpływowych popleczników. Mieli Go za kłamcę. Kiedy powiedział, Ŝe jest Synem
BoŜym i ich Zbawicielem, nazwali Go oszustem i bluźniercą zasługującym na śmierć.
Stawili Go przed Sanhedrynem i, nie znajdując dowodu winy, oskarŜyli o jedyne przestępstwo mogące przekonać cesarza
rzymskiego - zdradę. Zagrozili Piłatowi, Ŝe i on moŜe okazać się współwinny, i w ten sposób osiągnęli swój cel -
ukrzyŜowali pozafiguralnego Baranka Wielkanocnego. Został On rozpięty na krzyŜu, podobnie jak baranek na roŜnie.
„Dziesi
ą
tego dnia pierwszego miesi
ą
ca”
ZauwaŜmy, Ŝe Jezus został nazwany Barankiem BoŜym właśnie dziesiątego dnia pierwszego miesiąca. Został teŜ
odrzucony. Dokładnie tak przepowiedział to prorok Zachariasz: „Oto król twój przyjdzie tobie sprawiedliwy i zbawiciel ubogi i
siedzący na ośle (...) i ogłosi pokój narodom, a władza jego (będzie) od morza aŜ do morza, i od rzeki aŜ do kończyn ziemi”
- Zach. 9:9,10. Jak wiemy wypełniło się to co do joty. Dokładnie wtedy rozpoczął się teŜ zapowiedziany dwójnasób karania.
Naród wybrany był zaślepiony i odrzucił skromnego Króla, odmawiając przyjęcia Go do swych domów i serc. On jednak w
dalszym ciągu wypełniał swoje dzieło. Jako pozafiguralny Baranek Wielkanocny umarł zgodnie z figurą dokładnie 14 dnia.
Natychmiast po tym wydarzeniu niektórzy z narodu wybranego otrzymali przezeń wielkie błogosławieństwo. Apostołowie
oraz wszyscy ci, których serca były pokorne i posłuszne, Ŝywili się dzięki Barankowi przaśnym chlebem BoŜej łaski.
Docenili bowiem krew Chrystusa i pomazali nią odrzwia domowników wiary. I to właśnie oni wkrótce zaczęli święcić i
upamiętniać śmierć Baranka BoŜego jako podstawę całej swojej nadziei, radości i błogosławieństw. Oni teŜ są nieustannie
uczestnikami łaski Pana, niezaleŜnie od tego, czy są bogaci, czy biedni, czy cieszą się wielkimi, czy Ŝadnymi przywilejami
tego świata. Pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Chrystusa, „Pierwiastka tych, którzy zasnęli”, Bóg przyjął tych ludzi,
spładzając ich z ducha świętego, i obiecał im moŜliwość udziału w tryumfie Baranka BoŜego, jeśli tylko będą Jego gorliwymi
naśladowcami, oraz zapewnił im duchowe Królestwo, przez które spłynie na naród wybrany - Izrael - BoŜe
błogosławieństwo.
Mesjasz będzie królem nie tylko dla śydów: „władza jego (sięgać będzie) od morza aŜ do morza” - Zach. 9:10, czyli na cały
świat. Wszystkie narody uznają wtedy Jego chwałę i moc, zegnie się przed Nim kaŜde kolano, a kaŜdy język odda chwałę
Jehowie. Mesjasz przyjdzie do Izraela w wielkiej mocy i chwale, kiedy zostanie objawiony przy końcu tego wieku. śydów
ominie jednak (z wyjątkiem tych, którzy stanowić będą „ostatek Izraela” - Iz. 10:21-23) zaszczyt bycia Oblubienicą
Chrystusową (Ps. 45:9-14), co Bóg przepowiedział przez proroków (Iz. 10:22; 1:9). Bóg zakrył fakt, iŜ Królestwo Mesjasza
będzie duchowe. W Zakonie i w księgach prorockich nie pojawia się ani razu obietnica duchowego Mesjasza. Wszystkie
zapisy, od Ksiąg MojŜeszowych do Proroctwa Malachiasza, mówią o ziemskiej obietnicy. Nawet ta, która została dana
Abrahamowi, brzmi: „Dam teŜ tobie i nasieniu twemu po tobie tę ziemię”. Duchowe nasienie Abrahama przedstawia Izrael,
którego wszyscy prorocy mają się wkrótce stać „ksiąŜętami (władcami) po wszystkiej ziemi” (Ps. 45:17). Nasienie
Abrahamowe będzie wywyŜszone i stanie się pośrednikiem BoŜej łaski dla wszystkich ludów. Bóg nie odrzucił wybranego
przez siebie narodu. Przeciwnie - niedługo juŜ wypełni wszelką daną mu obietnicę. Stanie się to za sprawą Nowego
Przymierza (Jer. 31:31), wielkiego Pośrednika oraz pozafiguralnego kapłaństwa zobrazowanego w Melchizedeku (Ps.
110:4; Mal. 3:1-3).
Podobny do MojŜesza, lecz od niego większy, według planu BoŜego, Mesjasz będzie pośrednikiem między Panem a
Izraelem (jako pozafiguralny MojŜesz). Jego obecność duchowa, a nie cielesna, tylko powiększy Jego cześć i moc. Izrael
będzie się cieszył ziemską chwałą i błogosławieństwem, otrzymanym z ręki „Syna Dawida, Króla Izraela”. Tą drogą
wszyscy poganie znajdą dostęp do Boga. „I pójdzie wiele ludzi, mówiąc: Pójdźcie a wstąpmy na górę Pańską (królestwo),
do domu Boga Jakubowego, a będzie nas uczył dróg swoich, i będziemy chodzili ścieŜkami jego; albowiem z Syonu
(duchowe królestwo) wyjdzie zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalemu (ziemskie królestwo Izraela przywróconego do łaski)” -
Iz. 2:3. Stanie się równieŜ, Ŝe na naród, który nie uzna Jeruzalem - władzy Pana, nie spadnie deszcz, oznaczający
specjalne błogosławieństwo. ZauwaŜmy, jak o błogosławieniu pogan pisze Zachariasz: „(Mesjasz) ogłosi pokój narodom” -
Zach. 9:10. Pokój spłynie najpierw na naród wybrany, a dopiero potem rozprzestrzeni się na pogan. To samo odnosi się
równieŜ do duchowego Izraela - do „ostatków”, którzy byli gotowi na przyjście Mesjasza i otrzymali błogosławieństwo w dniu
Pięćdziesiątnicy.
Owym duchowym Izraelem, jak juŜ powiedzieliśmy, byli apostołowie i pierwsi przedstawiciele kościoła chrześcijańskiego.
Kiedy jednak droga do duchowych błogosławieństw otworzyła się dla ludu wybranego, Zbawiciel zaczął głosić pokój
równieŜ poganom - duchowemu nasieniu Abrahama. W ten sposób przez cały Wiek Ewangelii dobra nowina o BoŜej łasce i
zaproszeniu do uczestnictwa w duchowym planie rozprzestrzeniała się wśród pogan, którzy mieli uszy ku słuchaniu i
rozumieniu oraz posłuszne serca. Tak więc Bóg wybiera do społeczności z Jego Synem, Zbawicielem, jednostki zarówno
spośród śydów, jak i pogan. Ludzie ci stanowią „maluczkie stadko”, w porównaniu z milionami nominalnych wierzących. To
im właśnie Jezus powiedział: „Nie bój się, o maluczkie stadko! Albowiem się upodobało Ojcu waszemu dać wam królestwo”
- królestwo, które błogosławić będzie Izraelowi, a przezeń wszystkim ludziom, aby kaŜdy mógł ze stanu grzechu i śmierci
wrócić do harmonii z Bogiem i otrzymać Ŝycie wieczne. Pascha i jej pozafigura zawiera w sobie kosztowne obietnice!
Bóg powiedział, Ŝe ślepota i odrzucenie od łaski, którym podlegał przez tyle stuleci naród wybrany, nie będą trwały
http://www.epifania.pl/biblia-izrael/biblia-izrael_001-07.php
2008-04-20
Biblia a Izrael
Page 3 of 3
wiecznie, lecz tylko do czasu, kiedy spośród Izraela i pogan zgromadzi On swoich wybranych. Wtedy spłyną na Izrael
niezmierzone błogosławieństwa. W niesprzyjających warunkach naród ten jako całość otrzymywał swoją karę, aby teraz
jako całość otrzymać łaskę.
Ko
ś
ciół pierworodnych
Pamiętajmy, Ŝe nie wszyscy Izraelici byli zagroŜeni owej nocy w Egipcie. Dotyczyło to tylko pierworodnych. Później Bóg
uczynił z pierworodnych kaŜdego pokolenia całe plemię - pokolenie Lewiego, które odtąd obrazowało wybawionych od
śmierci przez krew baranka i spoŜycie jego ciała z gorzkimi ziołami i przaśnym chlebem.
Rysują się tu zatem dwie klasy: 1) Pierwsza z nich to duchowy Izrael, którego głową jest Mesjasz, NajwyŜszy Kapłan -
pozafigura Aarona, który poświęcał, oraz Melchizedeka, który zasiadał na tronie. Synowie Aarona przedstawiali garstkę
uświęconych, którzy w dobrych i złych okolicznościach postępują za Mistrzem aŜ do śmierci. Jak wspomnieliśmy pierwsi z
nich powołani byli z narodu wybranego. Dla uzupełnienia ich liczby Bóg zaakceptował następnie pogan, którzy okazywali
wiarę i posłuszeństwo podobnie jak Abraham. 2) Istnieje takŜe klasa wiernych, lecz mniej gorliwych naśladowców
Chrystusa, którzy słuŜyli Panu, lecz nie mieli w sobie ducha ofiarowania. Grupa ta odpowiada klasie lewitów i wywodzi się
równieŜ z śydów i pogan. Obie te klasy razem wzięte, przedstawione w kapłanach i lewitach, stanowią „kościół
pierworodnych, których imiona są zapisane w niebie”. Są oni „niejakimi pierwiastkami stworzenia jego” (Jak. 1:18), a figurą
na nich byli pierworodni z Izraela zachowani owej nocy w Egipcie.
Widzimy zatem, Ŝe Wiek Ewangelii, od czasów Jezusa do ustanowienia Jego Królestwa, to okres ciemności okrywającej
ziemię. Domownicy wiary znaczą swoje odrzwia krwią Jezusa, Baranka Wielkanocnego (1 Kor. 5:7), która ich chroni, oraz
spoŜywają niekwaszony chleb Prawdy. Przyjęta ofiara Chrystusa posila ich i zapewnia błogosławieństwo.
Nie tylko pierworodni
Rzut oka na obraz Paschy Ŝydowskiej wskazuje wyraźnie, Ŝe cały Izrael miał udział w wybawieniu i w radości, która
nastąpiła po ciemnej nocy. Jak w figurze pierworodni stali się duchowymi przewodnikami narodu, by wywieść go z
ciemności, tak Kościół Chrystusowy kompletowany w ciągu Wieku Ewangelii wyprowadzi wszystkie plemiona narodu
wybranego z niewoli grzechu i śmierci, gdy nastanie poranek Królestwa Chrystusa. MojŜesz - przewodnik ludu wybranego -
był obrazem na wielkiego duchowego Mesjasza, który wkrótce poprowadzi swój lud i zapewni mu łaski, błogosławieństwa i
przywileje zawarte w obietnicy danej Abrahamowi. Fakt, iŜ tylko naród wybrany został wyzwolony z niewoli egipskiej i
przeszedł suchą stopą przez Morze Czerwone oraz cieszył się Boską opatrznością na pustyni nie oznacza, Ŝe tylko
naturalne nasienie Abrahama otrzyma mesjańskie błogosławieństwo. Oczywiście będzie ono błogosławione i wejdzie w
przymierze z Bogiem jako pierwsze, jednak równieŜ inne narody dojdą do społeczności ze Stwórcą, kiedy tylko przez
Chrystusa staną się członkami Syonu, narodu wybranego.
Wielu chrześcijan moŜe być tym zaskoczonych, lecz widocznie przeoczyli oni pewne cechy Boskiej obietnicy dotyczącej
Nowego Przymierza, które ma zostać zawarte pomiędzy Bogiem a jego wybranym ludem, nie zaś Ŝadnym innym narodem.
To przez Izrael mają być błogosławione wszystkie narody ziemi. Wtedy wszyscy otrzymają moŜliwość wejścia pod to nowe
prawo, przekazane im przez Pośrednika większego niŜ MojŜesz. Będzie to oznaczało pełne posłuszeństwo wobec Boskich
praw.
Wielki Mesjasz z radością będzie słuŜył wszystkim narodom akceptującym Jego łaski i poddającym się pod Jego prawo. W
ten sposób, stopniowo, staną się one nasieniem Abrahama i, pod koniec panowania Chrystusa, wypełni się wobec nich
obietnica dana Abrahamowi: „RozmnoŜę nasienie twoje jako gwiazdy niebieskie, i jako piasek, który jest na brzegu
morskim”. Czytamy tu o dwóch rodzajach nasienia: duchowym (pozafiguralni lewici i kapłani) - przedstawionym w
gwiazdach, i cielesnym. Izrael zgromadzi u stóp Mesjasza wszystkie narody ziemi tak, Ŝe przy końcu Jego Królestwa
będzie tam juŜ cała ludzkość. KaŜdy, kto zlekcewaŜy Proroka, Kapłana i Króla, owego Większego nad MojŜesza, zostanie
odcięty od Ŝycia i zginie wtórą śmiercią - będzie wyniszczony na wieki.
* cytaty przytoczone w/g Biblii Gda
ń
skiej
<<poprzednii
—
następny>>
Historia:
PastorC.T.Russell
,
BibliaaIzrael
, O nas:
kontakt
,
wierzenia
,
zbory
,
aktualności
,
wydarzenia
, Literatura:
TeraźniejszaPrawda
,
SztandarBiblijny
,
Manna
,
ksiąŜki
,
BroszuryUlotki
, Pytania:
Częstozadawanepytania
,
Ksiazka
PytaniOdpowiedzi
, Sklep:
ksiąŜki
,
Czasopisma
,
BroszuryUlotki
, Download:
pieśni
,
programy
,
Ebook
,
Prenumerata:
zasady
, Zobacz:
TowarzystwoBiblijne
,
BibliaGdańska
,
BibliaInternetowa
,
BibliaGdańska
Starodruk
,
MultimedialnySwiatBiblii
,
Uaktualnienie 03-03-2008, 18:25:27 © 1998-2008 Swiecki Ruch Misyjny "EPIFANIA"
http://www.epifania.pl/biblia-izrael/biblia-izrael_001-07.php
2008-04-20
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl jajeczko.pev.pl
Biblia a Izrael
Page 1 of 3
7. Pascha pierworodnych — napisał: Charles Taze Russell
Najwa
Ŝ
niejszym
ś
wi
ę
tem dla Izraelitów jest Pascha
, która upamiętnia jeden z najistotniejszych rozdziałów ich historii.
Wyznacza ona początek roku religijnego, tak jak Dzień Pojednania wyznacza początek roku cywilnego i kojarzy się z
narodzinami narodu. Pismo mówi, iŜ w pewnym czasie Bóg postanowił na tronie egipskim faraona o niewzruszonej woli.
Mimo Ŝe na tym stanowisku mógłby się znaleźć inny pretendent, właśnie ten człowiek twardego karku miał posłuŜyć
manifestacji Boskiej mocy poprzez plagi, które kolejno nań spadały. Druga Księga MojŜeszowa 9:16 przytacza słowa Pana:
„A zaiste, dlategom cię zachował, abym okazał na tobie moc moją, i Ŝeby opowiadane było imię moje po wszystkiej ziemi”.
Dziesięć plag zesłanych na Egipcjan słuŜyło objawieniu Boskiej sprawiedliwości na tle niesprawiedliwego traktowania, z
jakim naród wybrany spotkał się w Egipcie. Ostatnia z plag będzie tematem tego artykułu.
Zapowiedź plagi mówiła, Ŝe zginie kaŜdy pierworodny egipski, lecz pierworodni Izraela zostaną zachowani. śydzi otrzymali
specjalne wskazówki, które pouczyły ich, jak mają zaznaczyć swoją odrębność od Egipcjan. Dziesiątego dnia pierwszego
miesiąca kaŜda rodzina miała wziąć do domu baranka bez skazy, przechować go do dnia czternastego, a następnie zabić.
Jego krwią naleŜało pokropić drzwi, a mięso upiec na ogniu bez łamania kości. Czternastej nocy Izraelici mieli zjeść mięso
wraz z gorzkimi ziołami, a nazajutrz opuścić Egipt i udać się do ziemi obiecanej Przymierzem Abrahamowym.
Przej
ś
cie anioła
ś
mierci
Jak zapowiedział Bóg ustami MojŜesza pierworodni egipscy zginęli tej nocy, podczas gdy Izraelitom nic się nie stało. By
upamiętnić ten cud, według rozkazania BoŜego kaŜdego roku w podobny sposób przygotowywano baranka oraz usuwano z
domostw wszelki kwas. Wszystko, co symbolizowało nieczystość, było palone, a baranka spoŜywano tylko z przaśnym
chlebem. Rokrocznie świętowano tak przez osiem dni, z których najwaŜniejszy był pierwszy i ostatni. Kiedy ostatnim razem
udawałem się do Jerozolimy, specjalnie wybrałem taką datę, aby znaleźć się tam w czasie obchodów Paschy -
najstarszego i najbardziej radosnego z Ŝydowskich świąt, które przywodzi na myśl jeden z najwcześniejszych przejawów
BoŜej łaski w stosunku do tego narodu. Święto to przypomina równieŜ proroctwa zapowiadające większą jeszcze łaskę w
czasach przyszłych.
Proroctwo Jeremiasza mówi: „PrzetoŜ oto dni idą, mówi Pan, Ŝe nie rzeką więcej: Jako Ŝyje Pan, który wywiódł synów
Izraelskich z ziemi Egipskiej, ale: Jako Ŝyje Pan, który wywiódł synów Izraelskich z ziemi północnej, i ze wszystkich ziem,
do których ich był wygnał, gdy ich zasię przywiodę do ziemi ich, którąm dał ojcom ich” - Jer. 16:14-15. W tym samym
Proroctwie czytamy: „Oto dni idą, mówi Pan, których uczynię z domem Izraelskim i z domem Judzkim przymierze nowe; nie
takie przymierze, jakiem uczynił z ojcami ich w on dzień, któregom ich ujął za rękę ich, abym ich przywiódł z ziemi
Egipskiej; albowiem oni przymierze moje wzruszyli, chociaŜem Ja był małŜonkiem ich, mówi Pan” - Jer. 31:31-32.
Przytoczone powyŜej słowa wskazują jasno, Ŝe przyjdzie czas, kiedy najwaŜniejsze wydarzenie z dawnej historii narodu
wybranego - wyprowadzenie z Egiptu - straci zupełnie swoje znaczenie w obliczu Nowego Przymierza, jakie Bóg zawrze z
tym ludem. Przymierze to będzie oparte o lepsze ofiary oraz lepszego Pośrednika, który uczyni znacznie więcej, niŜ był w
stanie zdziałać pośrednik Przymierza Zakonu - MojŜesz. MojŜesz zresztą zapowiedział to Nowe Przymierze słowami:
„Proroka wam wzbudzi Pan, Bóg wasz, z braci waszych, jako mię; onego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do
was mówić będzie. I stanie się, Ŝe kaŜda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygłodzona z ludu” – Dz. Ap.
3:22-23; 5 Moj. 18:15.
Pascha w Jeruzalem
W przeddzień Paschy do święta przygotowywała się kaŜda Ŝydowska rodzina. Jako Ŝe przybyłem do Jerozolimy po
dziesiątym dniu pierwszego miesiąca według kalendarza Ŝydowskiego, nie byłem świadkiem wybierania baranka dla kaŜdej
rodziny. Baranki zostały juŜ wcześniej wzięte do domów. Mogłem jednak przyglądać się róŜnym przygotowaniom do święta.
KaŜdy gospodarz dokładnie uprzątał na tę okazję swoje domostwo, usuwając i paląc wszystko, co mogło zawierać jakąś
nieczystość. Potem następowało rytualne, formalne oczyszczenie. Głowa rodziny, a za nią wszyscy domownicy, obchodzili
i sprawdzali całe gospodarstwo. Zabicie i pieczenie baranka były równie uroczyste. Zwierzę nadziewano na roŜen oraz
przekłuwano drugim prętem w poprzek, co - bez intencji świętujących - nasuwało na myśl krzyŜ. Nic bowiem nie jest dalsze
sercu narodu wybranego niŜ myśl, Ŝe baranek reprezentuje Jezusa, i to ukrzyŜowanego. Przy wspólnym paschalnym stole
wiele osób nadal spoŜywa baranka w tradycyjny sposób - bez uŜycia sztućców. Niektórzy jedli do tego współczesną macę,
jednak niekwaszony chleb, w dawnym stylu, był równieŜ częstym widokiem. PoniewaŜ jest on dość twardy i podatny, bywa
"zwijany" i wykorzystywany jako łyŜka, którą zjada się w trakcie uŜytkowania. Zachowywana jest takŜe tradycja jedzenia w
ubraniach wierzchnich, co przypomina gotowość do wyruszenia w drogę do Ziemi Obiecanej. Głowa rodziny wyjaśnia
uczestnikom znaczenie uczty, tak jak zlecił to MojŜesz. Według Zakonu spoŜywanie baranka miało miejsce 14. dnia
pierwszego miesiąca, a juŜ w następny dzień odbywało się radosne święto upamiętniające wyrwanie Izraela z ręki faraona i
przeprowadzenie go przez Morze Czerwone. Niestety, nie było mi dane zostać w Jerozolimie przez 8 dni, jednak pierwszy
dzień był w Świętym Mieście zdecydowanie dniem największej radości i oŜywienia. Okres ten był szczególny nie tylko dla
śydów, stanowiących tam większość, lecz równieŜ dla greckich i armeńskich chrześcijan oraz mahometan, obchodzących
wtedy dzień ogólnych modłów. Stare zgromadzenia chrześcijan w dalszym ciągu obchodzą pamiątkę śmierci i
zmartwychwstania naszego Pana według kalendarza Ŝydowskiego, od którego wiele wieków temu odszedł system katolicki
i jego spadkobiercy. Wyznawcy religii rzymskokatolickiej, członkowie kościołów episkopalnych i luterańskich obchodzili
http://www.epifania.pl/biblia-izrael/biblia-izrael_001-07.php
2008-04-20
Biblia a Izrael
Page 2 of 3
wielki piątek oraz niedzielę palmową w dniach 25-27 marca, podczas gdy uroczystość, której byłem świadkiem, miała
miejsce później: 22-24 kwietnia.
Interpretacja znaczenia Paschy
Przez 35 wieków naród wybrany, posłuszny Boskiemu rozkazaniu, obchodził pamiątkową Paschę, dostrzegając jedynie jej
literalne znaczenie i ani przez chwilę nie zdając sobie sprawy z istoty rzeczy - ukrytej w niej części Boskiego planu, o
wielkim znaczeniu dla nich i dla całej ludzkości. Baranek przez nich zabijany reprezentował Baranka BoŜego, Jezusa,
którego śmierć stanowiła okup - cenę równowaŜącą grzechy całego świata. Jego śmierć była niezbędna, aby obietnica
dana Abrahamowi, a przez niego całemu Izraelowi, mogła znaleźć swoje wypełnienie. Odkupienie z grzechu na wieczność
musiało być oparte na ofierze powaŜniejszej niŜ coroczne zabijanie baranka. Jezus musiał stać się człowiekiem, by złoŜyć
swoje Ŝycie za ludzkość, za Adama i jego potomków. Co więcej, dokonawszy swego dzieła, musiał zasiąść po prawicy Ojca
i stać się duchowym Mesjaszem, który w słusznym czasie doprowadzi do spełnienia wszystkich obietnic danych Izraelowi w
Przymierzu Abrahamowym. W ten sposób poprzez naród wybrany Bóg będzie błogosławił wszystkie narody ziemi. „Zapłatą
za grzechy jest śmierć” i trzeba było ją uiścić, aby stało się moŜliwe wieczne zniszczenie potępienia śmierci. Dopiero wtedy
otworzyła się przed człowiekiem moŜliwość powrotu do Ŝycia wiecznego w harmonii ze Stwórcą. Zgodnie z Boskim
postanowieniem Jezus najpierw przedstawił się Izraelowi - jako ich król. śydzi jednak nie uznali Go za Mesjasza, poniewaŜ
nie miał ani armii, ani bogactwa, ani wpływowych popleczników. Mieli Go za kłamcę. Kiedy powiedział, Ŝe jest Synem
BoŜym i ich Zbawicielem, nazwali Go oszustem i bluźniercą zasługującym na śmierć.
Stawili Go przed Sanhedrynem i, nie znajdując dowodu winy, oskarŜyli o jedyne przestępstwo mogące przekonać cesarza
rzymskiego - zdradę. Zagrozili Piłatowi, Ŝe i on moŜe okazać się współwinny, i w ten sposób osiągnęli swój cel -
ukrzyŜowali pozafiguralnego Baranka Wielkanocnego. Został On rozpięty na krzyŜu, podobnie jak baranek na roŜnie.
„Dziesi
ą
tego dnia pierwszego miesi
ą
ca”
ZauwaŜmy, Ŝe Jezus został nazwany Barankiem BoŜym właśnie dziesiątego dnia pierwszego miesiąca. Został teŜ
odrzucony. Dokładnie tak przepowiedział to prorok Zachariasz: „Oto król twój przyjdzie tobie sprawiedliwy i zbawiciel ubogi i
siedzący na ośle (...) i ogłosi pokój narodom, a władza jego (będzie) od morza aŜ do morza, i od rzeki aŜ do kończyn ziemi”
- Zach. 9:9,10. Jak wiemy wypełniło się to co do joty. Dokładnie wtedy rozpoczął się teŜ zapowiedziany dwójnasób karania.
Naród wybrany był zaślepiony i odrzucił skromnego Króla, odmawiając przyjęcia Go do swych domów i serc. On jednak w
dalszym ciągu wypełniał swoje dzieło. Jako pozafiguralny Baranek Wielkanocny umarł zgodnie z figurą dokładnie 14 dnia.
Natychmiast po tym wydarzeniu niektórzy z narodu wybranego otrzymali przezeń wielkie błogosławieństwo. Apostołowie
oraz wszyscy ci, których serca były pokorne i posłuszne, Ŝywili się dzięki Barankowi przaśnym chlebem BoŜej łaski.
Docenili bowiem krew Chrystusa i pomazali nią odrzwia domowników wiary. I to właśnie oni wkrótce zaczęli święcić i
upamiętniać śmierć Baranka BoŜego jako podstawę całej swojej nadziei, radości i błogosławieństw. Oni teŜ są nieustannie
uczestnikami łaski Pana, niezaleŜnie od tego, czy są bogaci, czy biedni, czy cieszą się wielkimi, czy Ŝadnymi przywilejami
tego świata. Pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Chrystusa, „Pierwiastka tych, którzy zasnęli”, Bóg przyjął tych ludzi,
spładzając ich z ducha świętego, i obiecał im moŜliwość udziału w tryumfie Baranka BoŜego, jeśli tylko będą Jego gorliwymi
naśladowcami, oraz zapewnił im duchowe Królestwo, przez które spłynie na naród wybrany - Izrael - BoŜe
błogosławieństwo.
Mesjasz będzie królem nie tylko dla śydów: „władza jego (sięgać będzie) od morza aŜ do morza” - Zach. 9:10, czyli na cały
świat. Wszystkie narody uznają wtedy Jego chwałę i moc, zegnie się przed Nim kaŜde kolano, a kaŜdy język odda chwałę
Jehowie. Mesjasz przyjdzie do Izraela w wielkiej mocy i chwale, kiedy zostanie objawiony przy końcu tego wieku. śydów
ominie jednak (z wyjątkiem tych, którzy stanowić będą „ostatek Izraela” - Iz. 10:21-23) zaszczyt bycia Oblubienicą
Chrystusową (Ps. 45:9-14), co Bóg przepowiedział przez proroków (Iz. 10:22; 1:9). Bóg zakrył fakt, iŜ Królestwo Mesjasza
będzie duchowe. W Zakonie i w księgach prorockich nie pojawia się ani razu obietnica duchowego Mesjasza. Wszystkie
zapisy, od Ksiąg MojŜeszowych do Proroctwa Malachiasza, mówią o ziemskiej obietnicy. Nawet ta, która została dana
Abrahamowi, brzmi: „Dam teŜ tobie i nasieniu twemu po tobie tę ziemię”. Duchowe nasienie Abrahama przedstawia Izrael,
którego wszyscy prorocy mają się wkrótce stać „ksiąŜętami (władcami) po wszystkiej ziemi” (Ps. 45:17). Nasienie
Abrahamowe będzie wywyŜszone i stanie się pośrednikiem BoŜej łaski dla wszystkich ludów. Bóg nie odrzucił wybranego
przez siebie narodu. Przeciwnie - niedługo juŜ wypełni wszelką daną mu obietnicę. Stanie się to za sprawą Nowego
Przymierza (Jer. 31:31), wielkiego Pośrednika oraz pozafiguralnego kapłaństwa zobrazowanego w Melchizedeku (Ps.
110:4; Mal. 3:1-3).
Podobny do MojŜesza, lecz od niego większy, według planu BoŜego, Mesjasz będzie pośrednikiem między Panem a
Izraelem (jako pozafiguralny MojŜesz). Jego obecność duchowa, a nie cielesna, tylko powiększy Jego cześć i moc. Izrael
będzie się cieszył ziemską chwałą i błogosławieństwem, otrzymanym z ręki „Syna Dawida, Króla Izraela”. Tą drogą
wszyscy poganie znajdą dostęp do Boga. „I pójdzie wiele ludzi, mówiąc: Pójdźcie a wstąpmy na górę Pańską (królestwo),
do domu Boga Jakubowego, a będzie nas uczył dróg swoich, i będziemy chodzili ścieŜkami jego; albowiem z Syonu
(duchowe królestwo) wyjdzie zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalemu (ziemskie królestwo Izraela przywróconego do łaski)” -
Iz. 2:3. Stanie się równieŜ, Ŝe na naród, który nie uzna Jeruzalem - władzy Pana, nie spadnie deszcz, oznaczający
specjalne błogosławieństwo. ZauwaŜmy, jak o błogosławieniu pogan pisze Zachariasz: „(Mesjasz) ogłosi pokój narodom” -
Zach. 9:10. Pokój spłynie najpierw na naród wybrany, a dopiero potem rozprzestrzeni się na pogan. To samo odnosi się
równieŜ do duchowego Izraela - do „ostatków”, którzy byli gotowi na przyjście Mesjasza i otrzymali błogosławieństwo w dniu
Pięćdziesiątnicy.
Owym duchowym Izraelem, jak juŜ powiedzieliśmy, byli apostołowie i pierwsi przedstawiciele kościoła chrześcijańskiego.
Kiedy jednak droga do duchowych błogosławieństw otworzyła się dla ludu wybranego, Zbawiciel zaczął głosić pokój
równieŜ poganom - duchowemu nasieniu Abrahama. W ten sposób przez cały Wiek Ewangelii dobra nowina o BoŜej łasce i
zaproszeniu do uczestnictwa w duchowym planie rozprzestrzeniała się wśród pogan, którzy mieli uszy ku słuchaniu i
rozumieniu oraz posłuszne serca. Tak więc Bóg wybiera do społeczności z Jego Synem, Zbawicielem, jednostki zarówno
spośród śydów, jak i pogan. Ludzie ci stanowią „maluczkie stadko”, w porównaniu z milionami nominalnych wierzących. To
im właśnie Jezus powiedział: „Nie bój się, o maluczkie stadko! Albowiem się upodobało Ojcu waszemu dać wam królestwo”
- królestwo, które błogosławić będzie Izraelowi, a przezeń wszystkim ludziom, aby kaŜdy mógł ze stanu grzechu i śmierci
wrócić do harmonii z Bogiem i otrzymać Ŝycie wieczne. Pascha i jej pozafigura zawiera w sobie kosztowne obietnice!
Bóg powiedział, Ŝe ślepota i odrzucenie od łaski, którym podlegał przez tyle stuleci naród wybrany, nie będą trwały
http://www.epifania.pl/biblia-izrael/biblia-izrael_001-07.php
2008-04-20
Biblia a Izrael
Page 3 of 3
wiecznie, lecz tylko do czasu, kiedy spośród Izraela i pogan zgromadzi On swoich wybranych. Wtedy spłyną na Izrael
niezmierzone błogosławieństwa. W niesprzyjających warunkach naród ten jako całość otrzymywał swoją karę, aby teraz
jako całość otrzymać łaskę.
Ko
ś
ciół pierworodnych
Pamiętajmy, Ŝe nie wszyscy Izraelici byli zagroŜeni owej nocy w Egipcie. Dotyczyło to tylko pierworodnych. Później Bóg
uczynił z pierworodnych kaŜdego pokolenia całe plemię - pokolenie Lewiego, które odtąd obrazowało wybawionych od
śmierci przez krew baranka i spoŜycie jego ciała z gorzkimi ziołami i przaśnym chlebem.
Rysują się tu zatem dwie klasy: 1) Pierwsza z nich to duchowy Izrael, którego głową jest Mesjasz, NajwyŜszy Kapłan -
pozafigura Aarona, który poświęcał, oraz Melchizedeka, który zasiadał na tronie. Synowie Aarona przedstawiali garstkę
uświęconych, którzy w dobrych i złych okolicznościach postępują za Mistrzem aŜ do śmierci. Jak wspomnieliśmy pierwsi z
nich powołani byli z narodu wybranego. Dla uzupełnienia ich liczby Bóg zaakceptował następnie pogan, którzy okazywali
wiarę i posłuszeństwo podobnie jak Abraham. 2) Istnieje takŜe klasa wiernych, lecz mniej gorliwych naśladowców
Chrystusa, którzy słuŜyli Panu, lecz nie mieli w sobie ducha ofiarowania. Grupa ta odpowiada klasie lewitów i wywodzi się
równieŜ z śydów i pogan. Obie te klasy razem wzięte, przedstawione w kapłanach i lewitach, stanowią „kościół
pierworodnych, których imiona są zapisane w niebie”. Są oni „niejakimi pierwiastkami stworzenia jego” (Jak. 1:18), a figurą
na nich byli pierworodni z Izraela zachowani owej nocy w Egipcie.
Widzimy zatem, Ŝe Wiek Ewangelii, od czasów Jezusa do ustanowienia Jego Królestwa, to okres ciemności okrywającej
ziemię. Domownicy wiary znaczą swoje odrzwia krwią Jezusa, Baranka Wielkanocnego (1 Kor. 5:7), która ich chroni, oraz
spoŜywają niekwaszony chleb Prawdy. Przyjęta ofiara Chrystusa posila ich i zapewnia błogosławieństwo.
Nie tylko pierworodni
Rzut oka na obraz Paschy Ŝydowskiej wskazuje wyraźnie, Ŝe cały Izrael miał udział w wybawieniu i w radości, która
nastąpiła po ciemnej nocy. Jak w figurze pierworodni stali się duchowymi przewodnikami narodu, by wywieść go z
ciemności, tak Kościół Chrystusowy kompletowany w ciągu Wieku Ewangelii wyprowadzi wszystkie plemiona narodu
wybranego z niewoli grzechu i śmierci, gdy nastanie poranek Królestwa Chrystusa. MojŜesz - przewodnik ludu wybranego -
był obrazem na wielkiego duchowego Mesjasza, który wkrótce poprowadzi swój lud i zapewni mu łaski, błogosławieństwa i
przywileje zawarte w obietnicy danej Abrahamowi. Fakt, iŜ tylko naród wybrany został wyzwolony z niewoli egipskiej i
przeszedł suchą stopą przez Morze Czerwone oraz cieszył się Boską opatrznością na pustyni nie oznacza, Ŝe tylko
naturalne nasienie Abrahama otrzyma mesjańskie błogosławieństwo. Oczywiście będzie ono błogosławione i wejdzie w
przymierze z Bogiem jako pierwsze, jednak równieŜ inne narody dojdą do społeczności ze Stwórcą, kiedy tylko przez
Chrystusa staną się członkami Syonu, narodu wybranego.
Wielu chrześcijan moŜe być tym zaskoczonych, lecz widocznie przeoczyli oni pewne cechy Boskiej obietnicy dotyczącej
Nowego Przymierza, które ma zostać zawarte pomiędzy Bogiem a jego wybranym ludem, nie zaś Ŝadnym innym narodem.
To przez Izrael mają być błogosławione wszystkie narody ziemi. Wtedy wszyscy otrzymają moŜliwość wejścia pod to nowe
prawo, przekazane im przez Pośrednika większego niŜ MojŜesz. Będzie to oznaczało pełne posłuszeństwo wobec Boskich
praw.
Wielki Mesjasz z radością będzie słuŜył wszystkim narodom akceptującym Jego łaski i poddającym się pod Jego prawo. W
ten sposób, stopniowo, staną się one nasieniem Abrahama i, pod koniec panowania Chrystusa, wypełni się wobec nich
obietnica dana Abrahamowi: „RozmnoŜę nasienie twoje jako gwiazdy niebieskie, i jako piasek, który jest na brzegu
morskim”. Czytamy tu o dwóch rodzajach nasienia: duchowym (pozafiguralni lewici i kapłani) - przedstawionym w
gwiazdach, i cielesnym. Izrael zgromadzi u stóp Mesjasza wszystkie narody ziemi tak, Ŝe przy końcu Jego Królestwa
będzie tam juŜ cała ludzkość. KaŜdy, kto zlekcewaŜy Proroka, Kapłana i Króla, owego Większego nad MojŜesza, zostanie
odcięty od Ŝycia i zginie wtórą śmiercią - będzie wyniszczony na wieki.
* cytaty przytoczone w/g Biblii Gda
ń
skiej
<<poprzednii
—
następny>>
Historia:
PastorC.T.Russell
,
BibliaaIzrael
, O nas:
kontakt
,
wierzenia
,
zbory
,
aktualności
,
wydarzenia
, Literatura:
TeraźniejszaPrawda
,
SztandarBiblijny
,
Manna
,
ksiąŜki
,
BroszuryUlotki
, Pytania:
Częstozadawanepytania
,
Ksiazka
PytaniOdpowiedzi
, Sklep:
ksiąŜki
,
Czasopisma
,
BroszuryUlotki
, Download:
pieśni
,
programy
,
Ebook
,
Prenumerata:
zasady
, Zobacz:
TowarzystwoBiblijne
,
BibliaGdańska
,
BibliaInternetowa
,
BibliaGdańska
Starodruk
,
MultimedialnySwiatBiblii
,
Uaktualnienie 03-03-2008, 18:25:27 © 1998-2008 Swiecki Ruch Misyjny "EPIFANIA"
http://www.epifania.pl/biblia-izrael/biblia-izrael_001-07.php
2008-04-20
[ Pobierz całość w formacie PDF ]